Back in the USSR; 1e etappe door Transkaukasië

Na het 'avontuur' in Irak zijn de laatste landen die zijn toegevoegd aan de trip een stuk minder exotisch. Alhoewel, het oosten van Turkije met een grote groep Koerden en bergachtig terrein is niet te vergelijken met het Turkije in Marmaris & Alanya uit de reisgids bij het lokale reisbureau.

Doğubeyazit heeft de potentie om op een postzegel te komen met het Ishak pasa paleis met de berg Ararat(5137m) in de achtergrond, echter het enige gedeelte van Ararat wat ik gezien heb was de basis vanwege de bewolking/mist en algehele treurige weer in Turkijke tijdens mijn reis. Mijn reis door Oost-Turkije heb ik afgelegd samen met een Dennis, een Amerikaan, soort van oude hippie. Lang verhaal kort, i.p.v. het geld wat hij ontvangt uit te geven om in Amerika te leven is hij op reis voor de laatste jaren.

Na Doğubeyazit had ik het wel weer gehad met Turkije en werd het tijd om verder te gaan. Uiteindelijk via Kars, met een complex met Armeense ruïnes wat de moeite waard is, de bus gepakt naar Tbilisi, Georgië. Natuurlijk stond er wat te gebeuren en eenmaal aangekomen bij de grens konden we Turkije niet verlaten vanwege problemen met de computers. Het wachten, een uur of 4, was niet een groot probleem, ik had geen haast om Tbilisi te bereiken en het hoort bij grensovergangen. Meer een probleem was dat bij deze grensovergang er niks is, geen winkel, geen wc's geen niks. De weg ernaartoe was door de bergen Turkije waar het laatste halfuur de buschauffeur ons gelukkig zonder kleerscheuren door heen loodste tussen de sneeuwstorm en mist door met ongeveer 15 meter zicht.

Eenmaal in Georgië werd het niet veel beter, geen sneeuw en mist, maar regen en de weg veranderde voor de eerste 20km in een weg van gravel, kiezelstenen en modder i.p.v. asfalt.

Tbilisi is een welkome verandering, in vergelijking met Oost-Turkije een stuk meer westers in veel opzichten en dit brengt met zich mee dat er ook echte koffie te verkrijgen is, na 3 weken op thee te hebben geleefd is echte koffie een welkome verandering. De enige optie in Turkije en Iraq is Nescafe en andere dergelijke oplos troep. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat een variant als Turkse koffie ook wel te pruimen is nu en dan maar het is toch niet helemaal.

Vanuit Tbilisi zijn we met z'n vieren (Dennis (VS), Martin(NO) & Judy(AU)) met de nachttrein naar Zugdidi vertrokken, in totaal zo'n 11 Lari per persoon voor een bed in een 4persoons coupé, 11 Lari is een schokkende €4,50 voor een treinreis van 9 uur. Vanuit Zugdidi is het nog eens 140km naar Mestia. 140 km, in 6 á 7 uur per auto over een pad, een pad ja, het is een soort van weg, maar door nu en dan vallende rotsblokken en smeltwater van sneeuw zijn het voornamelijk gaten en modder die het een een helse trip maken de laatste 3 uur. Maar des te meer de moeite waard vanwege het fantastische uitzicht.

Het begin van de weg is nog goed.

Terug in Tbilisi, ben ik alleen per nachttrein naar Baku, Azerbeidzjan gereisd. Baku zelf is niet echt bijzonder, de meeste toeristen die er komen zijn zakenmensen die en dag vakantie hebben. Het stikt er dan ook van de (dure)hotels, vanwege de aanwezige olie schieten er overal nieuwe nog hogere gebouwen uit de grond. De olie moet ergens vandaan komen, in het geval van Baku komt er ook nog een gedeelte van de olie uit de grond in de buiten steden van de stad, een gedeelte hiervan moet omhoog gepompt worden wat voor de iconische beelden zorgt van een grote dorre vlakte met jaknikkers.

Inmiddels ben ik weer terug in Georgië en schrijf ik dit vanuit Tbilisi, met nog geen vast plan voor de komende dagen, waarschijnlijk vertrek ik binnenkort naar Armenië. Ik heb wat tijd over nu zoals gezegd mijn Iraanse visum is afgewezen.

Terug in Tblisi

//Bonus foto voor deze week; de routekaart tot zo ver, totaal aantal kilometers: +/- 7400KM

Nieuwe foto's
Turkije
Georgië
Azerbeidzjan