Na Azerbeidzjan en Georgië ben ik de laatste 3 weken nog dieper in de republieken van de voormalige Sovjet unie gedoken met hoogtepunten van Stalinistische grandeur en dieptepunten van nucleaire rampen.
Om te beginnen bij het begin, vanuit Tbilisi ben ik begin deze maand verder gegaan naar Armenië, het eerste officiële Christelijke land ter wereld wat terug te vinden is in de talloze kloosters op de meest onbereikbare plaatsen. Een land dat vriendelijke relaties onderhoudt met Amerika, Rusland & Iran maar met 2 van de haar directe buren verwikkeld is in tragische conflicten. Met Turkije vanwege de Armeense genocide (1915-1917) Het probleem is vooral dat er tot op de dag van vandaag vanuit Turkije alles aan wordt gedaan om het woord 'genocide' niet te gebruiken en het voorval af te doen als een lokaal conflict tijdens de eerste wereld oorlog en wordt er stellig ontkend dat de toenmalige regering systematisch te werk ging.
Het tweede conflict is met buurland Azerbeidzjan over de oorlog in Nagorno-Karabakh welke officieel nog gaande is, maar sinds 1994 is er een staakt-het-vuren.
De weg naar Tatev.
Na aankomst in Yerevan en wat geslenter door de stad zelf ben ik de dag erna samen met 3 man per taxi vertrokken naar Tatev in het verre zuiden van Armenië. Tatev heeft 2 eigenschappen die elke te bezoeken locatie in Armenië heeft; een indrukwekkende locatie in de bergen en er is een klooster.
Tatev zelf is verder een klein dorp met mogelijk net 1000 inwoners, naast het klooster is er sinds enkele maanden nog een attractie, namelijk een 5,7km lange kabelbaan over diepe ravijnen, de langste kabelbaan ter wereld, welke wij natuurlijk moesten proberen en voor een schamele 6 euro hadden we een retour ticket.
Toen we vertrokken uit Yerevan hadden we alle 4 het zelfde einddoel naast Armenië en dat was een trip door Nagorno-Karabakh, origineel een provincie van Azerbeidzjan maar sinds 1991 een, niet erkende, onafhankelijke republiek. Alleen erkend door Zuid-Ossetië, Abchazië en Transnistrië. (een soort van ons-kent-ons tussen niet erkende republieken in de voormalige Sovjet unie)
De enige manier om het land binnen te komen is via Armenië, het land is dan ook afhankelijk van Armenië op economisch en militair vlak.
Eenmaal in het land hadden we enige moeite met het verkrijgen van een slaapplek, we hadden er even geen rekening mee gehouden dat wanneer wij er waren samenviel met 9 mei, de dag van de overwinning in de voormalige sovjet unie, de eerste overnachting sliepen we bij een kennis van de hotel eigenaar, voor 6 euro p/p hadden we een 4 persoons kamer met badkamer, maar hier moesten we na een dag weer uit, de 2e dag hebben we dan ook grotendeels door gebracht in een cafe en tussen de regen door zijn we opzoek gegaan naar een nieuwe slaapplek welke we uiteindelijk laat in de avond hadden bemachtigd.
De volgende ochtend was 1 van ons er klaar mee en besloot om weer terug te gaan naar Armenië, met ons 3en hebben we die dag één zeer indrukwekkende dag gehad. In de ochtend hebben we een taxi geregeld om ons naar Agdam te brengen. Een stad die in de oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan was gebombardeerd en sindsdien verlaten is achtergebleven. Officieel is toegang verboden, maar zonder problemen loodste onze taxi bestuurder ons naar het centrum waar we vanuit de minaret van de moskee een indrukwekkend uitzicht hadden over de stad.
Eenmaal terug in Stepanakert, de hoofdstad, was het tijd voor de festiviteiten vanwege 9mei. In Nederland doen we dat door allemaal de vlag buiten te hangen en een concert hier en daar. In dit soort landen doen ze dat met de Stalinistische grandeur van een militaire parade, met tanks, artillerie, raketten en de mogelijkheid voor jong en oud om op de foto te gaan met allerhande militair speelgoed als machinegeweren en granaatwerpers. (een mogelijkheid waar we alle 3 gretig gebruik van hebben gemaakt) 's Avonds werd de dag afgesloten met een concert met een grootste vuurwerk show.
Eenmaal terug in Armenië waren we nog met z'n 2en, Steve en ik. Op de terugweg naar Yerevan hebben we hier en daar nog een aantal kloosters (zucht...) bezocht, waaronder Noravank, een klooster aan het einde van een +/- 8km lange kloof.
In Yerevan heb ik afscheid genomen van Steve, hij ging verder naar Jordanië en vanwege de afwijzing van mijn Iraanse visum had ik besloten om een ticket te boeken naar Kiev in de Oekraïne en in 2 weken tijd een stukje Oost-Europa te zien. Mogelijk zien we elkaar later weer, daar we rond dezelfde tijd in Tajikistan zullen zijn.
Zo gezegd zo gedaan ben ik 3 dagen geleden in Kiev aangekomen, ten eerste een welkome afwisseling van de oneindige hoeveelheid kloosters in Georgië en Armenië. In Kiev heb ik mij perfect vermaakt met het ruime aanbod van Orthodoxe kerken en kathedralen met gekleurde en gouden koepels.
Wat de meeste onderhand al hadden begrepen zijn de meeste landen en locaties die ik bezoek vaak niet de typische vakantie bestemmingen. De reden dat ik voor de Oekraïne heb gekozen voor een korte trip was om Tsjernobyl en Prypiat te bezoeken. Op 26 april, 1986 vond hier de kernramp plaats, de nabij gelegen stad Prypiat werd geëvacueerd en is sindsdien een verlaten spookstad. Sinds enkele jaren is het mogelijk om, onder begeleiding van een gids, de stad te bezoeken. Het stralingsniveau in Prypiat is in de meeste gebieden niet meer gevaarlijk, in een trans-Atlantische vlucht wordt je blootgesteld aan meer straling dan een halve dag in Prypiat. (in sommige gebieden met veel begroeiing en mos is het stralingsniveau nog wel een stuk hoger, maar hier wordt je dan ook vriendelijk verzocht niet door heen te banjeren)
Het centrale plein
Het reuzenrad in Prypiat stond gepland om open te gaan 5 dagen na de ramp.
Botsauto's
Gasmaskers in de kantine van de school
Zwembad
Een paar honderd meter van Reactor #4,
De oude overkapping is (net als de rest van de betonnen gebouwen in de voormalige sovjet unie) langzaam aan het afbrokkelen, er wordt een paar honderd meter verderop aan een nieuwe overkapping gewerkt om de straling af te schermen.
De route voor de komende 2 weken:
Meer foto's:
