Operation Iraqi Freedom

Zo, we zijn onderweg. De 16e vanaf Schiphol naar Istanbul gevlogen, weinig bijzonderheden behalve een groep van een man 10 met Galatasary voetbalsjaaltjes om. Deze bleken op weg naar Istanbul voor de derby tegen Fenerbache en hadden de sfeer er goed in zitten en zongen onderweg nu en dan vrolijk een liedje in het vliegtuig.

Eenmaal in Istanbul via metro's en bussen bij het hostel uitgekomen. Vrolijke bedoeling met voornamelijk jeugd, hieraan is echter wel verbonden dat toen ik Istanbul verliet er meer tijd(en geld) is uitgegeven aan het nachtleven dan aan cultuur, maar geen paniek, alle grote toeristische attracties kunnen van het lijstje worden gestreept.

Naast het culturele nachtleven ook nog een Australische ontmoet die vorige jaar al naar Irak was geweest en dat was voor mij gelijk een goede bron om informatie in te winnen. Na haar uitgehoord te hebben was ik er 100% van overtuigd dat het geen probleem zou zijn om in Iraaks-Koerdistan te reizen.
Met een binnenlandse vlucht naar Diyarbakir in het oosten van Turkije was de eerste stap gemaakt en de dag erna zou ik Irak binnen trekken.

Het gedeelte van Irak waar ik ben geweest is niet te vergelijken met de rest van Irak zoals Baghdad or Tikrit. Het noordelijke gedeelte wordt door de autonome Koerdische regering geregeerd, onafhankelijk van Zuid-Irak, de regio is sinds de invasie in 2003 dan ook het tegenovergestelde van het Irak dat in het nieuws komt. Geen bomaanslagen, geen kidnappingen en een land in opbouw in plaats van afbraak door burgeroorlog.

De grensovergang was dan ook een compleet nieuwe ervaring, van alle landen die ik ooit heb bezocht was dit de eerste keer dat de beste man van de grenspolitie zowaar lachte en een klein praatje maakte terwijl je op grote lounge-stoelen thee krijgt geserveerd. Dat is nog eens wat anders dan als een potentiële terrorist te worden behandeld...

Eenmaal in Iraaks-Koerdistan is het een grote vredige boel, het landschap is nu nog op z'n best, rond de bergen liggen groene grasvelden in plaats van een dorre zandbak. De steden in dit gedeelte hebben één ding gemeen, ze liggen altijd tegen een bergketen aan wat voor waanzinnige beelden zorgt. Qua bezienswaardigheden valt het wel mee in de steden, alle goede historische plekken van Irak liggen in het zuiden en dat is nog altijd een no-go area.
Wat wel de moeite waars is, zijn de de verbaasde blikken van de bevolking dat er zo'n westerling de toerist komt uithangen in hun land en al helemaal als blijkt dat je géén Amerikaan bent.

Naast het genieten van het landschap en het dagelijkse leven in de markt heb ik weinig ondernomen qua cultuur. Kinderen roepen je na om te vragen hoe je heet, maar meer Engels kunnen ze niet. Maar de mensen die wel Engels spreken zijn des te meer geïnteresseerd, vooral waarom je hun land komt bezoeken. De simpele reden is dat het een prachtig land is tussen de groene bergen, ideaal voor een picknick en een dagje/weekje luieren in de zon en dat je er nog rond kan dwalen zonder busladingen westerlingen tegen te komen.

Een plaats die ik wel wilde bezoeken lag in Sulaymaniyah, Amna Suraka(Koerdisch voor Rode Huis) is een voormalige gevangenis van Saddam die nu is ingericht als museum ter nagedachtenis aan de Koerdische slachtoffers tijdens de Al-Anfal campagne van Saddam, tijdens deze actie vielen en zo'n 182.000 slachtoffers, waarvan een groot deel burgers. In het museum hebben ze dan ook een gang ingericht speciaal hierop gericht en zijn de muren beplakt met 182.000 stukjes spiegel, voor elk slachtoffer. Het is geen groots museum, maar het gaat meer om het gevoel dat je erbij krijgt en het idee erachter.

Op mijn laatste dag in Irak nog een Amerikaans koppel tegen het lijf gelopen, de eerste toeristen die ik tegenkwam.
Na een avondje op pad als 3 westerlingen in Irak werd het tijd om terug te gaan naar Turkije om zo door te kunnen naar Georgië. Waar de binnenkomst als een feest was, was de uittocht een treurige zaak, na aankomst bij de grens en een taxi te hebben geregeld om naar Turkije te gaan begon de ellende, in totaal heeft het 12 uur geduurd Irak uit te komen en Turkije in,  het oponthoud komt omdat de Turkse grenspolitie elke auto en tas controleert op smokkelwaar maar op z'n elf-en-dertigst.

Na 12 uur wachttijd bij de grens, 3 uur slaap op een ijzeren bank in een Turks busstation en nog eens een 11 uur lange busreis ben ik beland in Van, in Oost-Turkije, gelegen naast het Van meer, op een hoogte van zo'n 1600 meter boven zeeniveau en omringd door met sneeuw bedekte bergen. Er zijn hier weer meer toeristen en dus is het iets makkelijker om nu en dan een uitstapje te regelen naar omliggende bezienswaardigheden. Gister zijn we met ze 4en naar een Armeense kerk geweest, deze ligt een paar kilometer in het Van meer op een klein rotsachtig eilandje. Machtig uitzicht op de bergen rond het meer maar ook stervens koud op de boot.

Waarschijnlijk morgen verder naar Doğubeyazıt en Kars om Turkije vaarwel te zeggen en Georgië in te reizen.

Meer foto's zijn te vinden;
Turkije foto's
Irak foto's

Ik ga op reis en neem mee...

Onder het motto, het duurt even maar dan heb je ook wat, ben ik de afgelopen weken/maanden bezig geweest met mijn volgende reis te plannen.

Met plannen bedoel ik vooral ambassades afgaan om visa's te regelen. Ik kan nu dan ook zonder probleem de ambassades van de meest duistere landen vinden in Den Haag & Brussel. 

China? Een gebouw groter dan het gemiddelde Nederlandse gemeentehuis, mateloos populair en elke dag rijen tot 50 man voor de deur. Oezbekistan? Een vrijstaande villa in een statige diplomatenwijk in Brussel. Azerbeidzjan? Een mooi pand in Den Haag, maar het consulaire gedeelte is dan weer weggemoffeld in het souterrain en met een grote van 1 bij 4, altijd lekker knus met mede reizigers en Azeri's, omdat ze hier maar 4 uur per week open zijn.

Maar het is allemaal niet voor niks geweest, een flinke zak geld en 2 maanden verder ben ik dan ook de trotse bezitter van visa's voor voormalige sovjet staten als Azerbeidzjan, Oezbekistan, Kazachstan, Kirgizië & Tadzjikistan. Maar voordat ik daadwerkelijk Back in the USSR ben moet ik onder andere eerst nog door Turkije, Georgië en Iran.

Visa's: check. Stap twee, inentingen... Na een batterij aan prikken ben ik nu ook ingeënt voor DTP en Hepatitis A t/m Z. Last but not least; reisgidsen, natuurlijk kan er niet op vakantie gegaan worden zonder een gezonde verzameling Lonely Planets voor alle landen.

Voorbereidingen zijn getroffen, dan rest er nog maar één ding, Hit The Road, Jack! 

16 Maart is D-Day. 16 maart, niet een dag van echt aanzienlijke betekenis in de geschiedenis, alhoewel, natuurlijk de dag dat Willem I als eerste koning werd gekroond in 1815, maar ook de dag dat vriendje Saddam de stad Halabja in Koerdisch Irak een kopje kleiner maakte.

De 16e dus, dat is overmorgen al, dus nog snel even controleren of alles compleet is, de laatste nummers toevoegen op mijn iPod, hier en daar nog wat mensen gedag zeggen, want iedereen zal het toch een maand of 6 zonder mij moeten stellen.

Over 6 maanden moet ik volgens schema, Inshallah, ergens in het westen van China zitten, in de buurt van Mongolië, maar we zullen wel zien hoe de planning stand houdt, tijdschema's van bussen worden als overbodig beschouwd in de regio.

Na lang genoeg gewacht te hebben op de bus die überhaupt niet komt of de trein die standaard 5 uur te laat arriveert, is tijd relatief.

Vanuit Istanbul richting het Verre Oosten, hier en daar zigzaggend langs de Zijde route.